In Shiota's installation for Bangkok Art Biennale titled Eye of the Storm, 2022, thousands of sheets of white paper are connected by red ropes, swirling like a typhoon. The surrounding papers are wildly whirling and rustling as if blown by the wind, but the center stays calm and quiet. I am always interested in the striking contrast between the stillness of this typhoon-like structure center and the movement of the circumference. When you enter the eye of a typhoon, the winds are calm, there is little or no rain, and sometimes blue skies can be seen, but the wind pressure is strongest in the surrounding tropical cyclones. The true center of a violently moving thing may be surprisingly calm because of the centrifugal forces that cause it. The further away from that center, the stronger the wind speed and the greater the damage. I cannot help but feel that this strange natural phenomenon exists within human society and within the human heart.
ในงานศิลปะจัดวางของชิโอตะที่บางกอกอาร์ตเบียนนาเล่ชื่อ Eye of the Storm, 2022 นั้นกระดาษสีขาวหลายพันแผ่นเชื่อมต่อกันด้วยเชือกสีแดงหมุนวนเหมือนพายุไต้ฝุ่น กระดาษที่อยู่รอบ ๆ ปลิวขึ้นลอยคว้างเหมือนถูกลมพัดแต่จุดศูนย์กลางยังคงสงบนิ่ง ฉันสนใจความแตกต่างอย่างสุดขั้วระหว่างความสงบนิ่งของศูนย์กลางงานโครงสร้างที่เหมือนพายุไต้ฝุ่นกับการเคลื่อนไหวของเส้นรอบวงมาตลอด เวลาที่คุณเข้าไปสู่ศูนย์กลางของพายุไต้ฝุ่นลมจะสงบ ฝนตกเล็กน้อยหรือไม่ตกเลยและบางครั้งก็จะเห็นท้องฟ้าสีน้ำเงินแต่ลมจะแรงที่สุดในเขตพายุโซนร้อนที่อยู่รอบ ๆ ศูนย์กลางของสิ่งที่เคลื่อนไหวอย่างรุนแรงอาจจะสงบอย่างน่าประหลาดใจซึ่งก็เป็นเพราะแรงหนีศูนย์กลาง ยิ่งห่างจากศูนย์กลางเท่าไรลมก็ยิ่งแรงขึ้นและสร้างความเสียหายมากขึ้นเท่านั้น ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าปรากฏการณ์ธรรมชาติอันแปลกประหลาดนี้ก็เกิดขึ้นในสังคมมนุษย์และในจิตใจของมนุษย์เช่นกัน